lunes, 26 de abril de 2010

Polo outro día da Terra, Nai (Eduardo Galeano) e a "Ilha das Flores"

Mensaxe ao Cumio da Terra Nai por Eduardo Galeano 25/04/10, publicado na revista SinPermiso(páxina 12, 19 abril 2010).

O 19 de abril deu comezo en Cochabamba, Bolivia, a Conferencia Mundial dos Pobos sobre o Cambio Climático e os Dereitos da Nai Terra, convocada polo presidente boliviano Evo Morais. Este é a mensaxe que enviou a esa Conferencia o escritor uruguaio Eduardo Galeano: “Os dereitos humanos e os dereitos da natureza son dous nomes da mesma dignidade”
Lamentablemente, non poderei estar con vostedes.
Atravesóulleme un pau na roda, que me impide viaxar.
Pero quero acompañar dalgún xeito esta reunión de vostedes, esta reunión dos meus, xa que non teño máis remedio que facer o pouquiño que podo e non o moitiño que quero.
E por estar sen estar estando, polo menos envíolles estas palabras.
Quero dicirlles que oxalá se poida facer todo o posible, e o imposible tamén, para que o Cume da Nai Terra sexa a primeira etapa cara á expresión colectiva dos pobos que non dirixen a política mundial, pero a padecen.
Oxalá sexamos capaces de levar adiante estas dúas iniciativas do compañeiro Evo, o Tribunal da Xustiza Climática e o Referendo Mundial contra un sistema de poder fundado na guerra e o malgaste, que despreza a vida humana e pon bandeira de remate aos nosos bens terreais.
Oxalá sexamos capaces de falar pouco e facer moito. Graves danos fíxonos, e séguenos facendo, a inflación palabraria, que en América latina é máis nociva que a inflación monetaria. E tamén, e sobre todo, estamos fartos da hipocrisía dos países ricos, que nos están deixando sen planeta mentres pronuncian pomposos discursos para disimular o secuestro.
Hai quen din que a hipocrisía é o imposto que o vicio paga á virtude. Outros din que a hipocrisía é a única proba da existencia do infinito. E o discurserío da chamada “comunidade internacional”, ese club de banqueiros e guerreiros, proba que as dúas definicións son correctas.
Eu quero celebrar, en cambio, a forza de verdade que irradian as palabras e os silencios que nacen da comuñón humana coa natureza. E non é por casualidade que este Cume da Nai Terra realízase en Bolivia, esta nación de nacións que se está redescubriendo a si mesma ao cabo de dous séculos de vida mentida.
Bolivia acaba de celebrar os dez anos da vitoria popular na guerra da auga, cando o pobo de Cochabamba foi capaz de derrotar a unha todopoderosa empresa de California, dona da auga por obra e graza dun goberno que dicía ser boliviano e era moi xeneroso co alleo.
Esa guerra da auga foi unha das batallas que esta terra segue librando en defensa dos seus recursos naturais, ou sexa: en defensa da súa identidade coa natureza.
Hai voces do pasado que falan ao futuro.
Bolivia é unha das nacións americanas onde as culturas indíxenas souberon sobrevivir, e esas voces resoan agora con máis forza que nunca, a pesar do longo tempo da persecución e do desprezo.
O mundo enteiro, aparvado como está, deambulando como cego en tiroteo, tería que escoitar esas voces. Elas ensínannos que nós, os humanitos, somos parte da natureza, parentes de todos os que teñen pernas, patas, ás ou raíces. A conquista europea condenou por idolatría aos indíxenas que vivían esa comuñón, e por crer nela foron azoutados, degolados ou queimados vivos.
Desde aqueles tempos do Renacemento europeo, a natureza converteuse en mercancía ou en obstáculo ao progreso humano. E ata hoxe, ese divorcio entre nós e ela persistiu, a tal punto que aínda hai xente de boa vontade que se conmove pola pobre natureza, tan maltratada, tan magoada, pero véndoa desde fóra.
As culturas indíxenas vena desde dentro. Véndoa, véxome. O que contra ela fago, está feito contra min. Nela atópome, as miñas pernas son tamén o camiño que as anda.
Celebremos, pois, este Cume da Nai Terra. E oxalá os xordos escoiten: os dereitos humanos e os dereitos da natureza son dous nomes da mesma dignidade.
Voan abrazos, desde Montevideo.

Eduardo Galeano, escritor e xornalista, alma crítica de América Latina e figura senlleira do movemento antiimperialista internacional. Entre os seus escritos máis coñecidos internacionalmente: a triloxía Memoria do lume (1986), O fútbol a sol e sombra (1995), As veas abertas de América latina (1971), Patas para arriba. A historia do mundo ao revés (1999).

Para culminar esta entrada: unha curiosa, "surrealista" recomendación para "abrir os ollos": A ilha das flores.

No hay comentarios:

Publicar un comentario